Ineens zit ik weer gewoon op de bank in Sint Jansklooster.
Tussen het geluid van grasmaaiers, vogeltjes en auto’s.
Alles is weer zoals het was en tegelijkertijd is alles heel anders.
Naast me ligt mijn telefoon, waarvan ik nu bewust soms de wifi uitzet, zodat er gewoon even rust is.
Ik scroll door de foto’s van de afgelopen 24 dagen om zelf ook weer even te beseffen wat er allemaal is gebeurd.
Normaal schrijf ik eens in de 14 dagen, maar mijn hoofd zat even veel te vol.
Maar ja, na 24 dagen…. Waar begin je dan? En waar eindig je?
Ik denk dat ik gewoon lekker begin bij het einde…
Voor degene die dit vol verbazing leest, ja ik ben weer thuis.
En het gaat goed.
U/jij had dit misschien niet verwacht, maar toch is het zo.
Want om te kunnen functioneren heb je toch echt een bepaalde innerlijke rust nodig en die kwam niet.
Na alle gebeden en tekenen en woorden van God en bemoedigingen van mensen, en Bijbelverzen en weet ik veel meer, kwam er gewoon geen rust in mij.
Alle woorden in mijn hoofd zonken niet naar mijn hart en mijn hart deed letterlijk zeer.
Ik was 1 grote bonk stress die niet meer te ontstressen viel.
Kom op Marith, zei ik tegen mezelf. “stel je niet aan” gewoon leven met de dag, op God blijven vertrouwen” maar toen begon mijn lijf te klagen…
‘als jij niet stopt, stop ik je wel’
En alles begon zeer te doen… mijn spieren, mijn buik, mijn slokdarm, mijn tong, mijn hoofd en mijn hart. Alles was op.
“Heer, ik weet niet of het oké is, maar ik wil denk ik gewoon naar huis”
Maar ja, al die mensen die voor me hadden gebeden de vorige keer, hadden gezegd dat God zou gaan voorzien… hoe dan? Zou God voorzien in een normale vlucht voor een normale prijs? Zou God voorzien in financiële hulp voor een speciale vlucht? Zou God voorzien in innerlijke rust?
Dat laatste kwam in ieder geval niet en dat eerste leek voorlopig ook nog niet te komen…
De grens van Malawi zat nog steeds potdicht in verband met de Corona en voorlopig nog niet te openen.
Maar God bracht hulp door middel van ontzettend lieve mensen die me hielpen met voorbereidingen op thuiskomen en anderen die me wel financieel wilden helpen.
De Italiaanse gast die op dat moment op Gulugufe verbleef, vertelde over en een vlucht op 16 juni en ik besloot me in te schrijven.
Al snel was duidelijk dat er genoeg mensen waren die mee wilden op deze vlucht en dat het vliegtuig dus werkelijk zou gaan vliegen.
Toen kwam er weer rust… nu was na alle onzekerheid 1 ding zeker. Ik zou de 16e het land verlaten.
Ik kon officieel afscheid nemen, me officieel voorbereiden en alles werkelijk voor de laatste keer doen. Met de spanning in de spieren, toch nog even genieten van al het moois dat Malawi met zich meebracht.
Nu gaat Marith ECHT weg, was het nieuws voor de kinderen.
Die sprongen wat laconiek met dat nieuws om, want ja écht geloofwaardig was het natuurlijk niet meer.
Er kon nog zoveel tegenzitten, misschien zou de auto wel niet starten, misschien was het vliegtuig wel stuk, misschien, misschien… maar dit keer was het toch echt zo. Er was geen weg meer terug.
Op 31 mei waren we gelukkig nog naar Zomba geweest, even een uitje, als afscheid. ( toen wist ik nog niet eens dat ik zou gaan)
Het is een beetje de Malawiaanse Ardennen en het was er prachtig!
Dennenbomen, beekjes, watervalletjes, groen en gemene mieren, die je ontzettend pijn kunnen doen.
Die beestjes beten zich vast in je slipper of je voet en lieten gewoon niet meer los! En dus was het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
En vervolgens met een takje al die stoute beestjes van je voeten afrossen.
Voor de rest was het fantastisch en ben ik heel blij dat ik dit nog samen met de familie Rombout mocht meemaken.
Na een prachtige dag en tassen vol souvenirs en fruit reden we weer voldaan naar huis.
Voor de rest kon alles voor de laatste keer…
Voor de laatste keer door het dorp lopen en mensen ontmoeten en begroeten, voor de laatste keer mensen onderweg helpen en samen met een kindje maïsmeel de berg opdragen.
Voor de laatste keer bij Patrick langs, die zijn been had gebroken.
Voor de laatste keer gekke dingen doen met Anna,
Voor de laatste keer les geven aan Jona,
Voor de laatste keer genieten van de bergen en de Afrikaanse zon.
Voor de laatste keer bij Patrick Betjani langs en eindelijk zijn grote familie ontmoeten.
Voor de laatste keer met het hele zooitje in de auto zonder airco en voor de laatste keer naar Vasco.
De laatste keer dat er kinderen uit het dorp naar me toe kwamen gerend, ‘Maritaaaaaa’
Nog 1 keer met het zootje ongeregeld op de foto.
Mijn laatste warme bucket douche, mijn laatste nachten in mijn eigen hutje…
Het eerste en het laatste avondmaal ( eigenlijk ochtendmaal) met de werkers.
Nog 1 keer met de kinderen naar de “kogelplaats” waar ze altijd kogels vinden en andere dingen ontdekken.
En nog 1 keer genieten van al die mooie, lieve, warme mensen.
En toen kwam daar de dag van het afscheid…
En er kwamen allemaal lieve en mooie woorden, en er kwam hele mooie muziek en er kwam gebed, en knuffels en foto’s…
Ik ben dankbaar,
Dankbaar voor al Gods goede werken,
Dankbaar voor wat is heb mogen leren,
Dankbaar voor wat ik heb mogen ervaren,
Dankbaar voor Paul en Esther en het fantastische project,
Dankbaar voor die lieve 3 kinderen die me ook zoveel hebben geleerd.
Ik ben dankbaar voor alle lessen die mocht leren van die mooie Afrikaanse mensen om me heen.
Dankbaar voor alle betrokkenheid vanuit mijn gemeente en via de blog van allerlei mensen.
En nu dankbaar dat ik na een half jaar weer veilig thuis ben.
Op naar een nieuw hoofdstuk…
Maar ik zal blijven schrijven.
Hartelijke groet en Gods zegen,
Marith Hansman.
Ps. benieuwd naar de avontuurlijke terugreis? dat verhaal komt nog!
Daarnaast zijn er weer nieuwe verhalen en gedichten beschikbaar onder het kopje Verhalen/gedichten
Reactie plaatsen
Reacties