Hoge pieken, diepe dalen...

Het waren weer bijzondere weken.

Er is weinig tijd verstreken, maar er is veel gebeurd.

Van het vieren van mijn nieuwe levensjaar, naar geconfronteerd worden met sterfelijkheid,
Van grote vreugde en zorgeloosheid, naar opnieuw stress en onzekerheid,
En van bouwvakker/kunstenaar spelen, naar een nieuw project voor de vrouwen.

Ik mocht hier op een bijzondere mannier een nieuw levensjaar beginnen.
Mijn 25e levensjaar mocht ik in dankbaarheid ontvangen.
Wat is God goed!
Ik heb jaren lang mijn verjaardagen niet echt in vreugde gevierd, zag het als een last om nog een jaar te leven en wilde er het liefst zo snel mogelijk mee stoppen…
Ja, dat zou je nu misschien niet denken, maar het is echt waar.
Maar God gaf mij de levensvreugde weer!
En voor mij is dat ontzettend bijzonder. Dit is de 2e verjaardag in mijn leven die ik écht vier in dankbaarheid. Dat gevoel van “dank u Heer, dat ik nog een jaar op deze aarde mag rondlopen en mag genieten van uw goedheid”
Er werd voor me gezongen, ik kreeg een ontbijtje op bed, Anna had een prachtige kaart gemaakt en met de werkers werd er gedanst en ik mocht ontzettend veel mooie woorden en bemoediging ontvangen!
Heel dankbaar!
Voor God is niets onmogelijk! Wat krom was maakt hij recht! Voor iedereen die onder lasten gebukt gaat, die het leven niet ziet zitten, is er hoop!
Jezus ziet je tranen, je angsten en je pijn. Hij ziet alle verborgen geheimen in je hart. Hij ziet je twijfel, je schaamte en onzekerheid.
Hij wacht elke dag, totdat jij bij Hem komt en Hem aanneemt als de Koning en Redder van jou leven.

In diezelfde week werden we geconfronteerd met de dood.
Esther werd gebeld, met de vraag of ze met de auto een kist kon vervoeren van de timmerman naar een overledene uit een dorp verderop.
Eenmaal daar, bleek het te gaan om een vrouw van 25, overleden aan een hartstilstand…
Bij het horen van die leeftijd moest ik even slikken…
Dat ben ik! ik ben 25 en ik voel me eigenlijk helemaal nog geen vrouw!
Och dit arme meisje en haar familie…
Op dat moment besef ik weer even hoe snel het over kan zijn en wat een voorrecht het is om in een land te leven met goede zorg, goed eten en dat ik er nog ben…

Deze week kwamen er ook ineens meer zorgen bij.
En me zorgen maken, kan ik als de beste!
Ik kan 100 keer Mattheüs 6 vers 34 lezen, en alle andere verzen over dat ik me geen zorgen hoef te maken, maar het zet niet per direct mijn hoofd stil.
Gelukkig mag het ook gewoon.
De discipelen maakten zich ook grote zorgen terwijl Jezus gewoon bij hen in de boot was.
Zelfs Jezus zelf, maakte zich zorgen toen hij de beker moest drinken…
Als er iemand is die weet wat angst is, dan is Hij het!
Toch wel fijn dat Jezus angstig kon zijn en zonder zonde was…
Angst is een emotie, iets dat er mag zijn, alleen je laten leiden door angst is dan weer niet zo handig. Dit probeer ik dus ook niet te doen.

Vorige week schreef ik nog hoe ik opzag tegen Nederland en alles wat me bij mijn terugkeer tegemoet zou komen.
Ik bedacht me dat ik moest blijven vertrouwen op Gods goedheid en daarnaast me praktisch moest gaan voorbereiden op mijn terugkeer.
Ik begon boeken te lezen over terugkerende missionary’s, ik probeerde een visie te vormen voor Nederland, ik deed de gesloten deur weer een beetje open, begon gevoelens van gemis toe te laten en tot slot, boekte ik samen met KLM een ticket naar huis.
Deze ticket werd een paar dagen later geannuleerd en een week opgeschoven. (prima)
Totdat twee dagen geleden, opeens een mail van de ambassade binnenkwam, met het bericht dat de opschoven vlucht waarschijnlijk niet zou vliegen, omdat de grenzen van Malawi nog steeds gesloten zijn.
Maar dat wisten wij niet, want wij horen helemaal niks van de meneer de president, omdat hij veel te druk is met de verkiezingen van 23 juni.
Ik kon mogelijk nog een ontzettend duur chartervliegtuig nemen die mij tot Parijs, Engeland of Duitsland zou brengen, Maar deze zou 30 mei al vertrekken.
De boodschap luidde, ‘ik zou je aanraden dit vliegtuig te nemen, anders zit me misschien nog maanden vast’
MAANDEN? Serieus? Heer wat moet ik nu?

Ik vroeg meerdere mensen om voor me te bidden en alle pijlen wezen naar blijven.
Alleen dit keer kon ik niet zo best rust vinden in mijn hart…
Maar ja, vandaag is het de dertigste en ik schrijf dit vanuit Malawi.
Ik zit hier dus nog steeds vast en de coronateller schiet ineens flink omhoog, door het binnenhalen van Malawianen die in Zuid-Afrika werkzaam waren.
Alles in mij werd banger en banger, maar angst is een slechte raadgever.
Als ik die voorbereidingen niet had getroffen en de achterdeur naar Nederland niet had open gezet, waren al deze gevoelens er hoogstwaarschijnlijk helemaal niet geweest…
God geeft me elke dag nieuwe kracht en hoop en laat écht Zijn goedheid en trouw aan mij zien! Zo gebeuren er hele bijzondere dingen door hem heen en mag ik er op vertrouwen dat Hij zal voorzien in een vlucht naar huis, op Zijn tijd…

En als je hier dan toch nog bent, kun je jezelf maar beter nuttig maken en nieuwe projecten oppakken.
Zo was ik in de afgelopen weken bezig geweest met een bord voor aan de weg, zodat iedereen Gulugufe weet te vinden 😃

Modder, flesjes en mozaïek van glas, waren de ingrediënten voor dit ontzettend leuke project en het resultaat mag er zijn! ( alleen moet de muur nog wat lichter worden en de boom nog gekapt..)
Nu dit creatieve project ten einde liep, kwam er plaats voor een nieuw project.

( voor de heren onder ons, u/jij kunt er voor kiezen om vanaf hier te stoppen met lezen en dit de volgende alinea weer op te pakken.)
Het maandelijkse probleem van de vrouw!
“hoe doen ze dat hier eigenlijk?” vroeg ik me laatst af.
En die vraag resulteerde in een gesprek met onze eigen Gulugufe vrouwen.
Het was zaak om in kaart te brengen of er een probleem was, niet om ze een probleem aan te praten.
En als er een probleem was, om naar een goede oplossing te zoeken.
Het werd al snel duidelijk dat er een probleem was. Dat jonge meisjes niet naar school gaan tijdens deze periode en dat de stofjes die ze nu gebruiken, niet vochtabsorberend zijn en dus irritatie en wonden veroorzaken.
Er wordt dus elke maand flink geleden door deze vrouwen.
Het werd tijd voor een oplossing!
We vertelden ze over de verschillende mogelijkheden en hoe we door de jaren heen in Nederland met deze problemen waren opgegaan.
Het was een lachwekkende en interessante voorlichting voor de Dames en aan het einde was 1 dappere dame bereid om de Organi-cup te proberen!
Voor de andere dames gaan we kijken of we uitwasbaar maandverband kunnen regelen.
Dit soort dingen geven me een ontzettend voldaan gevoel!
Een balletje dat nu gaat rollen en hopelijk steeds meer vorm zal krijgen!
Het lijkt me fantastisch om straks voor nog veel meer vrouwen hulp te kunnen bieden op verschillende vlakken.
Het neemt even al mijn angsten weg, zorgt voor nieuwe grote dromen, die ik teruggeef aan God, totdat het moment aanbreekt dat ik ze uit mag voeren!

Verder ben ik gezegend om tot zegen te kunnen zijn!
Zo konden we voor 19 mensen een zak maïs kopen en ze voor een maand van eten voorzien!
En die 50 kilo werd op z’n Afrikaans, op het hoofd naar huis gelopen! ( sterke mensen )
Daarnaast heb ik besloten om de Bijbels toch als gift weg te geven, omdat het in deze tijd voor velen moeilijk is om nu een bedrag af te betalen.
Toen het men ter ore kwam dat het een gift werd, kwam er ook meer interesse en zo konden we nog 6 mensen van Bijbels voorzien!

God is goed altijd, en altijd is Hij goed…
Ook in deze onzekere tijden mogen we allemaal dankbaar blijven voor de zegeningen van elke dag.

Bid punten: Ik wil u/jou vragen om mee te bidden voor rust en voor Gods leiding en kracht.
Dat God zal voorzien in een vlucht naar huis en ons zal beschermen tegen corona.
Voor President Mutarika en wijsheid voor hem en het Malawiaanse volk

Dankpunten: Dank voor zijn Goedheid en bescherming tot nu toe.
Dank voor alle wonderlijke werken die Hij heeft gedaan.
Voor alle zegeningen die Hij geeft en dat Hij in staat is om alles ten goede te keren.
Dank voor Zijn Geest die mensen aanspoort om te geven en die te allen tijde troost en
leven bied.

Hartelijke groet en God's zegen! 

Marith