Wollen sokken in teenslippers
Het is koud, heel koud, althans voor Malawiaanse begrippen.
Want als ik op mijn telefoon naar de werkelijke temperatuur kijk, neemt mijn lichaam mij flink in de maling.
’s Nachts is het nu zo’n 14-15 graden en overdag tikken we gewoon nog de dertig aan, maar ik loop hier rond met een lange broek en een hemd onder mijn T-shirt.
Volledig geacclimatiseerd dus…
Ik heb dit keer wat langer op me laten wachten, eigenlijk had ik afgelopen zaterdag al willen schrijven, maar soms krijg je het gewoon even niet op papier.
Want God is altijd goed, maar we voelen ons helaas niet altijd geweldig.
En aangezien ik nogal een wisselvallig persoon ben, overkwam het mij weer even dat ik mij niet zo geweldig voelde.
Niet omdat de situatie was veranderd, niet omdat ik slecht nieuws had ontvangen, niet omdat God niet antwoordde, maar gewoon even zomaar niet. (en dat mag natuurlijk ook.)
Toch begon ik te graven waar dat nu toch vandaan kwam…
En het antwoord was al snel gevonden. Alles heeft een einde…
Steeds vaker kreeg ik mails over dure vliegtuigen die gingen, over onbetaalbare vliegtuigen die gingen en uiteindelijk over het feit dat “normaal”vliegen weer steeds gangbaarder werd.
En mijn eerste gedachte was niet: ‘jippie!’ maar ‘bah’
Tussen die 3 maanden en 5 maanden zat een wereld van verschil.
Toen ik hier 3 maanden was, en vanwege de corona een vlucht naar huis had geboekt,(die niet doorging) had ik al die tijd niet mijn gehele hoofd en gehele hart in Malawi toe gelaten.
Een stukje van mij bleef kleven aan Nederland.
Aan wat ik zou gaan doen als ik terug kwam, aan vrienden, familie, aan alles wat daar gebeurde, wat ik niet meemaakte, aan mijn nichtje die opgroeide en een mensje werd zonder dat ik het zag.
Na 3 maanden ga je mensen ook echt missen, kom je volgens mij op de piek van gemis en verlangen naar huis.
Naar de warme douches en geen ongedierte in je huis, naar aardappelen met groente en jus.
Naar het voorjaar, de lange avonden en fietsen in de frisse wind.
Bij beelden van klooster en t riet van de Wieden, schoten de tranen me in de ogen en ik had het hele terugkomen, in mijn hoofd een prachtige, Romantische aangelegenheid gemaakt, in een wereld waarin Corona niet bestond.
En met al die gedachten in mijn hoofd en dat verlangen, ging het vliegtuig niet.
Maar God bracht een rust over me heen die dat verlangen te boven ging.
En pas vanaf die dag begon ik écht in Malawi te leven, me gewoon 100 procent te geven, gewoon even helemaal te ‘zijn’ en man(d)! wat was dat fijn!
Ik kreeg meer energie, ik was niet meer aan het piekeren, ik was niet meer bang, ik miste eigenlijk niemand meer, maar dat duurde niet zo lang…
Want ineens gingen daar de vliegtuigen weer en ik negeerde ze keer op keer.
Maar ja, ook al is hier genoeg te doen, en vind ik het ontzettend fijn,
er moet toch een keer een einde zijn…
Alleen mijn beeld van Nederland is nu een beetje aangepast,
of misschien beter gezegd, aangetast.
Dromen van Nederland doe ik niet meer
als ik denk en alle hokjes en vakjes doet mijn hoofd al zeer.
Aan de kou, aan de nette perkjes en straten,
aan het feit dat ik nu niet zomaar op de koffie kan om bij te praten.
Aan de cultuur, dat niet iedereen naar je lacht en je begroet,
och alleen al het idee,…
Nederland zei u? nee hoor nee…
Nee doe mij maar wat zonneschijn, een lach, een flinke dosis dankbaarheid,
doe mij maar wat armoe en een koude douche op zijn tijd.
Doe mij maar vreemd eten en kleren met gaten,
doe mij maar de bonen waar ook beestjes in zaten.
Doe mij gewoon 1 plezier…
laat mij alsjeblieft nog een poosje hier.
Maar het kan niet, de verzekeringen lopen af,
bij langer dan 8 maanden moet je, je officieel uitschrijven,
en ik kan natuurlijk niet eeuwig weg blijven.
En alles in me deed dus even zeer,
en zodoende had ik geen inspiratie meer.
Maar vandaag wel, de woorden vliegen eruit, zelfs in dichtvorm is er geen houden aan,
en dus zal ik nu maar even gewoon vertellen wat ik in de afgelopen 3 weken heb gedaan.
Ik heb de kinderen van Luka nog meer les mogen geven en daar ontzettend van genoten.
En zijzelf volgens mij ook, dus dat maakt het helemaal goed.
Verder ben ik wat vaker aan de wandel gegaan omdat ik veel binnen zit, terwijl ik me bevind een prachtige omgeving tussen fantastisch mensen en het heel leuk is om dan gewoon biddend rond te lopen en kleine praatjes te hebben met mensen en ze te zegenen.
Op 1 mei mochten we Jona zijn 6e levensjaar vieren en dit keer hadden Hayford en ik puddingbroodjes gemaakt! En ze waren heel goed gelukt! Je staat versteld van wat je kunt met weinig middelen en een houtoven.
En tompoezen! Gewoon de smaak van Hollandse tompoezen in Malawi was ook echt geweldig!
En de mensen van onze gemeenschap vonden ze ook heel lekker!
We zijn er ook eindelijk weer eens even op uit geweest.
Gewoon even met zijn allen naar Blantyre naar vrienden van Paul en Esther die ook uit Nederland komen.
Hun zoontje was tegelijk met Jona jarig en dus was er dubbel feest.
Een gezellig kampvuurtje, een mierzoet, prachtig stuk taart, een ukelele en kinderstemmetjes die meezingen.
Het was allemaal helemaal geweldig.
Die week erop ging ik in de middag eindelijk bezig met mijn ‘project’.
Al vrij snel nadat ik in Malawi was aangekomen, zei Esther: “misschien kun jij wel een bord maken voor aan de weg.”
En het kwam er maar nooit van, maar nu in mijn extra tijd wel!
Heerlijk om gewoon weer even met je handen in de modder te zitten en iets te bouwen!
Om te zien dat de dingen precies zo worden als je ze in je hoofd had bedacht.
Aan het einde van de week plofte ik met een zere rug, lamme benen en een voldaan gevoel in de bank. Nu moet alles even drogen en daarna kunnen we het afmaken.
En omdat het zo koud is, zetten we nu water op en doen we een “bucketdouche”
Oooh dat is zoooo lekker, als er gewoon warm water over je rug heen stroomt of over je haar.
Dat komt als een soort warme deken, als een knuffel over je heen!
Mocht u/jij dus vanavond gaan douchen, bedenk dan even, dat, dat knopje met dat rode stipje er op, of die schuifknop met cijfertjes van 35 tot 40 een hele, hele, grote zegen zijn!
En geniet!!!!
Het was natuurlijk Moederdag, en dus hadden de kinderen een ontbijtje op bed gemaakt voor Esther.
Voor de rest deed ze eigenlijk alles zelf die dag, maar eigenlijk verdient Esther een lintje!
Want ze is niet alleen 24/7 een dienende moeder, maar ook altijd een homeschool mama.
Nu kunnen de meeste Nederlanders zich daar inmiddels wel wat bij voorstellen.
Jullie zijn het vast met me eens dat het nog best een opgave is, om je lieve schatten altijd bij je te hebben.
En meerdere rollen te hebben in hun leven.
Dus bij deze even een korte Ode aan Esther Rombout in dit bericht.
Ook een Ode aan mijn zus Esther, die echt onwijs veel heeft lopen bellen voor mij om dingen rondom het vliegen en vouchers en omboeken, uit te zoeken. DANKJEWEL!!
Oh ja, en mama, mocht je dit lezen en denken… “grumble en ik dan?” Gij zijt een fantastisch mensje en ik hou van je! ( maar dat wist je al! )
Voor de rest bouwen we lekker door aan de speeltuin en ben ik heel dankbaar voor het giftengeld, want dat komt nu echt goed van pas!
De prijs van maïs is namelijk na de oogst lang niet zo gedropt als normaal, en dus blijft het ontzettend duur en soms onmogelijk voor mensen om eten te kopen. Verder hoop ik nog tot steun te kunnen zijn voor het ziekenhuis en individuen te helpen.
hartelijke groet en Gods zegen,
marith
Reactie plaatsen
Reacties
Nou ik dacht inderdaad net: 'Grumbel' ;-)
Nee hoor, ben blij dat je het daar zo naar de zin hebt, maar ben ook heel blij met mijn warme douche en weinig beestjes! Hvj xxx mama
Lieve Marith, je bent een kostbare duizendpoot! Wat een heerlijk eerlijk verhaal! ❤️