Ik had mijn vorige blog net de deur uit gedaan, toen ik hoorde dat Paul wederom Malaria had.
Niet lang daarna kreeg ook Ezra koorts en was dus bij Esther de bezorgdheid groot.
Gelukkig bleek het bij Ezra te gaan om een ontsteking en knapte Paul deze keer veel sneller op dan de vorige keer. Ook Ezra huppelde na 3 dagen antibiotica weer net vrolijk rond als voorheen. (God is goed)
Esther zelf, maakte zich zorgen om een tekenbeet op haar been en ik om een vervelende keelpijn en een bobbel achterop mijn gehemelte.
Omdat Paul ziek was, moesten Esther en ik samen naar de stad en omdat er een lockdown aan zat te komen, moesten we flink inslaan en konden we verwachten dat het er druk was.
Eenmaal in Blantyre was ons eerste adres het ziekenhuis, waar een Nederlandse arts ons hielp met onze problemen.
Ik kreeg even een uitgebreide bloedtest en alles was goed. Wat medicatie voor mijn keel en die bobbel, ach ja, die zat daar, maar was niet gevaarlijk, dus geen zorgen…
Ook Esther kreeg antibiotica en na een lange dag kwamen we met een auto vol boodschappen en drinkwater, weer veilig thuis. (God is goed)
Een paar dagen later hoorden we dat de zo gevreesde lockdown niet doorging, omdat Human Rights een rechtszaak had aangespannen en vond dat er eerst in voedsel voorzien moest worden, voordat je van mensen vraagt dat ze zoveel mogelijk binnen te zitten. En terecht!
Alle plannen en zorgen rondom die lockdown konden we dus weer even laten varen.
Even lucht, toch nog even vrijheid, en inmiddels toch al goed voorbereid op wat er misschien nog komt. (God is goed)
De achterdeur naar Nederland, die ten allen tijde op een kiertje stond, was nu officieel dicht.
En dat maakt me gek genoeg gelukkiger dan ooit tevoren.
Het zorgt ervoor dat ik hier helemaal ben, voor de volle honderd procent.
Dat ik mezelf meer geef, dan voorheen, en dat mijn dagen vliegen!
Zo kan ik nu in de morgen de kinderen van Paul en Esther les geven en in middag de kinderen van Luka.
Dit geeft me ontzettend veel voldoening en energie. (God is goed)
De mogelijkheden zijn hier inmiddels natuurlijk ook beperkt.
Dat kan je soms verdrietig maken, of moe…
Altijd maar dezelfde omgeving, dezelfde mensen en geen uitjes meer.
Maar het geeft ook de kans jezelf meer te verrijken, meer te investeren in die paar mensen om je heen, in je band met God en in het genieten van de kleine dingen. (God is goed)
En terwijl de corona gevallen hier langzaam optellen en ik me er bewust van ben dat de zorg hier natuurlijk hartstikke incompetent is, is er toch een soort rust in me.
Wanneer mensen me vragen wanneer ik nu dan terug kom, en ik antwoord met “dat weet ik zelf ook niet.” Is er eigenlijk totaal geen paniek of onrust over dat idee.
En toen de officiële terugreis datum (24 april) daar was, dacht ik eigenlijk alleen maar; ‘poeh gelukkig hoef ik nog niet weg!’ (God is goed)
Het voelt meer alsof ik hier een tweede kans heb gekregen, een langere periode om mooie dingen te doen en mee te maken.
Om gewoon te ‘zijn’ in het hier en nu.
En natuurlijk zijn er uitdagingen, natuurlijk is er leed, natuurlijk lijd iedereen ontzettend onder alle corona maatregelen en onder de ziekte zelf.
Maar de weegschaal blijft toch doorschieten naar de positieve kant voor mij.
2,9 miljoen geregistreerde gevallen, 823 duizend herstelden, en 203 duizend geregistreerde doden.
En ik herhaal, GEREGISTREERDE doden. ( bijna een miljoen herstelden! God is goed)
Want ja, deze cijfers doen natuurlijk pijn, maar hoeveel mensen sterven in stilte? Zonder dat we het weten, zonder enig besef?
houden de 85.000 hongerdoden onder de 5 jaar in Jemen ons ook wakker?
of beter gezegd, hielden ze ons wakker? Want deze cijfers dateren uit 2018 en dit probleem is nog steeds niet opgelost. Toen was ook al bekend dat er een hongersnooddreiging was voor 8,4 miljoen mensen.
En toch ging alles gewoon door… we gingen niet massaal minder voedsel verspillen of Jemen steunen.
Maar ja, corona treft ons allen, rijk, arm, oosten, westen, slim, sterk, het maakt niet uit bij corona.
En dus doen we er ook met z’n allen massaal alles aan om dit de wereld uit te helpen.
Alles wordt geregistreerd en in allerlei verschillende soorten grafieken onder onze neus gedrukt.
In al onze letterlijke en figuurlijke ademnood, haalt de aarde eindelijk weer even adem.
En merkt de mensheid dat zij ónderdeel zijn van de Schepping in plaats van heerser over de Schepping. (God is en blijft goed)
Ik herinner me een zin uit een heel oud gebed; “en geef dat onze ziele niet aan dit vergankelijk leven kleeft…”
Misschien zijn we met z’n allen toch stiekem wel allemaal aan het vergankelijke leven gaan kleven, en vooral al veel te lang bezig met het ontkennen van die vergankelijkheid.
De strijd tegen corona, treft onze strijd tegen onsterfelijkheid.
Hebben we door de jaren heen God massaal gedankt voor het feit dat we steeds ouder werden?
Ik denk het niet…
Maar nu er geknaagd wordt aan onze zekerheden, gaan we massaal op de knieën.
Net het volk Israël…. Is het niet? ( en God was goed, en is nog steeds dezelfde)
Hijzelf zal ons hier uit leiden, op Zijn tijd, op Zijn mannier met Zijn lessen.
Wat de toekomst brenge moge, ons geleid des Heren hand, moedig slaan wij dus de ogen, naar het onbekende land.
Reactie plaatsen
Reacties
Dag lieverd, je hebt helemaal gelijk. We zijn heel vaak bezig geweest met ons zelf en niet met de aarde of de mensen ver weg in nood. Dit drukt een ieder met de neus op de feiten. En je hebt ook gelijk wanneer je zegt: God is goed, want dat is Hij. Love you! xxx mama
Veel sterkte, met de kracht van God erbij gaat je dat lukken! Haleluja
De aarde haalt weer adem en God is en blijft goed! 🧡
Mooi verwoord weer Marith! Fijn om te lezen.
Dag Marith,
Fijn om te lezen dat je weer helemaal je draai gevonden hebt.
Geniet van de dingen die onze goede God geeft.