Wat de toekomst brenge moge...

Ik sla mijn ogen op naar de bergen,

Vanwaar komt mijn hulp?

Mijn hulp komt van de HEER,

Die hemel en aarde gemaakt heeft.

Psalm 121:1-2

(handig om eerst te lezen: De slinger van de Corona. Onder het kopje: 'verhalen en gedichten'

De slinger van de Corona trof ineens ook mij.

Alles wat tijden zo ver weg leek, kwam nu ineens dichtbij.

Keuzes maken, moeilijke keuzes, met vele grote gevolgen.

Dat was een beetje mijn bezigheidstherapie in de afgelopen week.

Het koste me slapeloze nachten, druk op de borst, heel veel tranen en ontzettend veel mobiele tijd op de toren.

Toen de KLM site heel even een foutmelding had en aangaf dat er geen vluchten meer gingen, sloeg de angst me om het hart.

“Ik wil naar huis!” dacht ik. Wat als mij wat overkomt? Wat als mijn familie wat overkomt? Wat als..?

In alle paniek en onrust regelde ik diezelfde avond samen met Paul een ticket naar huis.

Er ging nog een vlucht op maandag en nog  een op woensdag. Ik koos voor de woensdag, zodat ik nog afscheid kon nemen van iedereen.

Toen ik mijn bankpas in de Raboscanner stak en mijn pincode intypte, brak er iets in mij.

Nu was het officieel, nu was het geld ook officieel weg en nu moest ik het thuisfront op de hoogte stellen van alles.

“Als alles goed gaat, kom ik donderdag thuis” was het bericht.

Diezelfde nacht werd ik om 3 uur wakker en heb daarna geen oog meer dicht gedaan.

Ik had heel sterk het gevoel dat er iets mis zou gaan en was boos op mezelf dat ik God niet in deze beslissing had betrokken.

‘O Heer, als dit niet Uw wil is, laat het dan niet doorgaan’ fluisterde ik.

De volgende dag moest ik ook de werkers vertellen dat zou gaan en de kinderen ook.

Jona (5) liep direct op me af en gaf me een hele dikke knuffel.

‘doei’ zei hij met glazige oogjes.

En ik maar huilen...

De reis zelf vond ik ook maar niks. het zou een lange trip worden van hier naar Blantyre, (overnachten) van daar naar Lilongwe(overnachten), dan naar het vliegveld en vervolgens via Kenia, Mozambique en Parijs naar huis.

Dat hele Parijs zat me niet lekker. Zat Frankrijk niet in een lockdown? Hoe kond ik nou vliegen via parijs? Maar ja, zo werd het aangeboden, dus het zou wel goed komen.

En zo pakte ik huilend mijn kleine koffer weer in en bereidde me geestelijk voor op een lange, lange trip.

De volgende morgen kwam Esther met het goede nieuws dat er ook een taxichauffeur beschikbaar was die me van hier helemaal naar Lilongwe kon brengen. ( 6 uur rijden)

Poeh! Wat een opluchting! Ik kende die man en dit plan was dan misschien wat prijzig, maar veel rustiger.

Zo kon ik hier ook nog een dagje langer blijven en alles voor het laatst in me opnemen.

Ik genoot van alles, zong liedjes met de kinderen, had een prachtig gesprek met Luka( 1 van de werkers) en begon spijt te krijgen van de beslissing.

Ondertussen stonden heel veel mensen in Nederland biddend om mij heen en kreeg ik ontzettend veel lieve berichten en bemoediging.

Uiteindelijk zette mijn zus een actie op via Facebook, om zo geld in te zamelen voor alle gemaakte kosten.

Nog nooit had ik zoveel liefde ervaren van vrienden, gemeenteleden en familie!

Het raakte me ontzettend en ik was diep ontroerd!

Ik voelde me ontzettend gedragen en ervoer Gods liefde door mensen heen.

Vlak nadat mijn zus me had laten weten wat ze had gedaan en hoeveel mensen hadden gereageerd, kwam Paul de toren op gelopen met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht.

‘Heb je, je mail al gelezen?’ ‘Nee nog niet,’ antwoordde ik vanaf mijn roze wolkje. ‘Hoezo?’

´Van af woensdag, middernacht, gooit Kenia het luchtruim dicht. Dit betekend dat jouw vlucht komt te vervallen’

Ik weet niet eens meer wat ik antwoordde, alleen dat er somehow een ontzettende rust over me heen kwam.

Dit was het dan, vandaar die onrust. Precies op woensdagnacht, midden in de week.

Hoe verzonnen ze het?

Was dit Gods ingrijpen? Kwam er daarom zo’n rust over me heen?

Opnieuw moest ik aan iedereen vertellen wat er aan de hand was.

“Ik kom donderdag niet thuis, maar heb er rust over”

En toen stond weer iedereen massaal om mij heen, maar dit keer bracht het wat anders.

Dit keer bracht het storing op de zender. Dit keer bracht het onrust twijfel.

Ga naar deze site, doe dit, je kunt nog weg, je bent daar niet veilig, denk na!

Gebruik je hoofd, het is een ontwikkelingsland! BIJZONDERE BIJSTAND!!!

En alle rust was weg, en het ging me niet om het geld… PS. Bijzondere bijstand stelt niks voor… 900 euro EIGEN risico.

Daarnaast vertelde de ambassade mij exact  hetzelfde via de email en gaf nog een laatste vliegoptie aan die me tot België zou brengen.

En van daaruit, moest ik dan met de auto in Nederland terecht komen.

Opnieuw denken… de mensen hadden natuurlijk ergens wel gelijk. En al het geld voor de reis was al gestort. En de ambassade riep niet voor niks op om naar NL te vertrekken. Ik moest ook nog zien te regelen dat mijn medicatie hier kwam.

Ja… wat nu? Natuurlijk wilde ik mijn moeder in de armen vliegen, mijn vrienden zien, “veilig”zijn.

Maar was dat nu mogelijk in NL? nee eigenlijk niet. En daarna?

Wat wilde ik?  wat voelde ik? wat wilde God?

Mijn gebed, de rust die ik voelde, moest ik dat dan allemaal negeren? Me laten leiden door angst?

Zoals ik had gedaan met het boeken van het ticket.

Uiteindelijk besloot ik dus samen met Hem om te blijven.

Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt, ook al voel ik soms nog steeds angst.

Alles is op dit moment overal onzeker en niemand weet hoe lang dit allemaal duurt.

Hier kan ik nog helpen, werken en leren.

Zo heb ik afgelopen woensdag bijbels uit kunnen delen aan de werkers in hun eigen taal.

Velen van hen hadden nog geen bijbel door het ontzettend hoge prijskaartje wat er aan hangt.

Maar het is ook belangrijk dat een bijbel wel enige waarde heeft. Dat je ze niet zomaar weggeeft, want dan gaan mensen er minder voorzichtig mee om. En dus hebben we besloten te prijs de splitten.

Zo heb ik met steun van de GKV. Kadoelen, 14 mensen kunnen verblijden met Gods woord in hun eigen taal! Hartelijk dank voor jullie steun.

Ook konden er de afgelopen weken veel vrouwen komen werken.

Deze (soms alleenstaande)  vrouwen hadden allen veel honger en konden nu werken voor een goed loon. Dit geeft hen de mogelijkheid om eten te kopen in deze periode van hongersnood.

Dit zijn de dingen die mij ontzettend blij en dankbaar maken. Die het waard maken om hier te blijven en door gaan met Gods goede werk.

Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heren hand.

De grootste les die we leren van Corona en die ik ook hier leerde toen ik dacht te vertrekken, is:

Geniet van elke dag, wees blij, wees dankbaar, stel de dingen niet uit…

Het kostbaarste wat ons is gegeven, is tijd. Gebruik het goed en met elkaar.

God is good, all the time and all the time, God is good.

Hartelijke groet en zegen,

Marith Hansman