Africa experience

De afgelopen weken is er weer ontzettend veel gebeurd en heb ik veel nieuwe dingen beleefd.

Ik sloot mijn vorige blog af in goede gezondheid, maar nog geen 2 dagen later zat ik onder de jeukende vlekken.
Opnieuw naar de verpleegkundige, opnieuw pilletjes en zalfjes en gelukkig is nu alles weer in orde.
Wat het nou precies was weten we nog steeds niet, maar ik ga uit van een allergische reactie op het smerige zwemwater.

Ook had ik het voorrecht om dit keer de kinderen uit het dorp in Chichewa de bijbel voor te lezen.
Samen bekeken we de plaatjes en leerden ze hoe God ze geschapen had en alle dieren om ons heen.
Hoe Hij had beloofd dat Hij de aarde nooit meer volledig onder water zou laten lopen en dat bevestigde met de regenboog.
Ze waren ontzettend enthousiast en dat maakte mijn ook ontzettend blij en gelukkig!

De dag erna gingen we weer naar Blantyre voor de Homeschoolers ( doen we 1 keer in de twee weken) dit konden we mooi combineren met het verlengen van mijn visum, want die liep bijna af.
Dit keer werd het officieel. Om dit visum in handen te krijgen, hadden ze pasfoto’s, papieren, bewijzen, een officiële brief van Paul en Esther en 100 US dollars nodig.
We waren helemaal voorbereid, de hele boel zat in mijn tas en alles was 2 maal gekopieerd.
Check, check, dubbel check en daar gingen we.
Nou ja…. Dat gaan, dat ging lichtelijk moeizaam.
‘Hij zal toch wel starten?’ hoorde ik Paul verbaasd zeggen.
De eerst start ging de laatste tijd wel vaker moeizaam, dus even helpen duwen en dan zou het wel goed komen.
En ja hoor, daar gingen we, vol goede moed naar de stad en naar de immigratie.
In de stad werd al snel duidelijk dat het niet alleen de eerste start was, die moeizaam verliep.
Overal waar we kwamen, moesten we nadenken hoe we zouden pakeren en hoe we de auto aan zouden kunnen drukken.
Ook bij immigratie ging het niet van een leien dakje.
‘waarom bent u hier?’ “ik help met het lesgeven van de kinderen’
‘Dus u werkt?’ ‘Dan moet u een werkvisum, deze kost 500 US Dollars’
Nee ik ben vrijwilligers ziet u, ik verdien niks.
“Dus u doet vrijwilligers…. Wat?’ ‘Vrijwilligers…WERK.’ Uhm ja meneer, maar….
‘Luister jongedame, op deze manier, met deze informatie, kan ik u alleen een werkvisum verstrekken’
Hij adviseerde ons op een andere dag weer te komen met andere informatie.
Met die domper op zak, reden we door naar de homeschoolers.
Eenmaal daar, merkten we dat alle stroom uit de auto was verdwenen.
Niks deed het meer, de accu leek volledige leeg.
Maar Paul hield hoop en schakelde een monteur in.
Zo kwam hij erachter dat de accu het wel deed, maar dat de startmotor aan zijn einde was.
En ook de regulator in de dynamo had flinke kuren.
Hij had een nieuwe startmotor besteld en die konden we de volgende dag ophalen.
Na een lange, vermoeiende middag, besloten we te gaan eten in de stad en dan terug te gaan naar huis.
Maar de stoom die even terug was, viel met dezelfde snelheid weer weg en de avond brak al aan.
‘we komen niet meer thuis’ zei Paul en hij begon mensen te bellen om te vragen of we bij hen konden overnachten.
Die optie gaf niet veel resultaat en dus kwamen we om half 10 ’s avonds in het pikkedonker thuis met een taxi.

En zo beleefde ik de volgende dag met Paul de echte Afrika experience
Nu moesten we namelijk terug naar de stad, maar zonder auto.
Onze tocht begon te voet. We liepen zo’n 3 kilometer voordat we beiden een fietstaxi wisten te bemachtigen.
Deze brachten ons naar Dyeratu en van daaruit namen we een minibus.
In deze busjes past ongeveer 14 man en ze vertrekken pas als ze vol zitten.
We hadden geluk, het busje stoomde vol en geplet tussen de chauffeur en Paul op de voorste bank, begon mijn ritje naar Blantyre in Malawian style.
Onder het genot van reggae muziek raceten we de bergen op en stopten bij elke politie post voor eten en eventuele nieuwe passagiers.
Paul had bedacht dat we prima in het licht met de auto naar huis zouden kunnen rijden.
Het was een kwestie van aandrukken en dan zou de motor wel starten, maar toen we in Blantyre aankwamen en dit idee in de praktijk brachten, kwamen we bedrogen uit.
de regulator van de dynamo had de accu volledig leeg getrokken en dus was er nu zelfs te weinig stroom om de auto duwend te starten.
Paul hing even met zijn armen onder zijn voorhoofd voorovergebogen tegen de auto aan en ik bekeek de hopeloze situatie vanaf een afstandje…
Vragen stellen over de auto had nu geen zin, maar mezelf nuttig maken en deze ongemakkelijke situatie ontvluchten leek me wel een slim plan.
‘zal ik anders alvast richting immigratie lopen?’ poogde ik. Dat vond Paul een goed idee en hij zou me daar even later wel ontmoeten.

Bij immigratie was het weer een drukte van jewelste en ik moest flink mijn best doen om aan de beurt te komen.
Dit keer moest het goed komen, ik wist precies wat ik zou gaan zeggen, ik had al mijn papieren, ik was helemaal voorbereid, maar toen ik eindelijk in gesprek kwam met 1 van de medewerkers, was het weer niet in orde…
Ineens moest ik extra bewijs aanleveren dat Paul hier inderdaad woonde.
Dat had ik niet, Paul was weg, en ik werd lichtelijk boos en ongeduldig. ( niet aan beginnen Afrika)
Luister meneer, ik was hier gisteren ook al, ik heb alles waar jullie om vragen en nu moet ik zeker ook nog ineens meer formulieren aanleveren. Ik kom uit Chikwawa dat is hier een pokkenend vandaan en ik ga niet terug!
De man was totaal niet gecharmeerd van deze actie en begon spontaan een ander te helpen. Meneer Xang mocht nu ineens zichzelf en zijn 9 familieleden aangeven ( hier zijn wij nog niet bang voor Chinezen)
Ondertussen begon ik gestrest met Paul te appen en hij gaf gelukkig aan dat hij die formulieren wel online had en naar me kon mailen.
Ps. Niet boos worden en niet ongeduldig! Luide zijn bericht. (uuuhhm ja, te laat)

Bij mijn tweede poging was ik zo onderdanig en respectvol als ik maar kon, terwijl de medewerker me opjaagde en al bellend en typend, me non-verbaal duidelijk maakte dat ik voor de lens van de camera moest gaan staan.
Ik deed alles braaf en bleef vriendelijk lachen en na het betalen van 100 dollar werd het felbegeerde stempel in mijn pasoort gedrukt.

Op datzelfde moment kwam Paul met het goede nieuws dat hij een nieuwe dynamo had weten te bemachtigen en zo reden wij in onze eigen auto, mét licht en een geldig visum, terug naar huis.

Eind goed al goed.
Verder niet veel nieuws, behalve dat de tijd vliegt en ik met een beetje geluk over 6 weken al weer terug ben in Nederland.

Ik ben ontzettend dankbaar voor alle giften!
Hiermee hebben jullie vrouwen in nood een werkplek gegeven zodat ze eten kunnen kopen.

Ook zit ik in dubio om mijn tijd hier te verlengen en zou ik willen vragen om gebed en wijsheid hierover.

Hartelijke groet en Gods zegen,

Marith