The struggles and gifts in Bali

Ik kan niet anders zeggen dan dat de tijd blijft vliegen... 

Alweer twee weken verder en ergens is het niet bij te houden.
Dagboeken, gebedenboekjes, zegeningen boekjes, blogs, ik probeer het allemaal bij te houden, maar het is bijna niet te doen.
Op het moment van schrijven zit ik in het vliegtuig naar Surabaya.
Vanuit daar vliegen we naar onze tweede locatie.

Ik zal beginnen met het nakomen van mijn belofte...
De avonturen in de jungle van Loluan.

Anje (mijn geweldige groepsgenoot van 64) kreeg de leiding en besloot dat we stille tijd met God nodig hadden.
Op deze nieuwe bestemming, zocht ik een plekje in de jungle en vond een soort hutje van bamboe en zeil met een kruis.
dit wordt mijn nieuwe plekje dacht ik...
Ik begon te bidden en schrijven naar God.
Na al mijn eenrichtingsverkeer naar Hem, schreef ik braaf:
'spreek Heer, ik luister... '
Niet veel later hoorde ik die onwijs rustgevende innerlijke stem zeggen dat ik naar de boom moest lopen tegenover me.
serieus? een boom? en dan? Ik vroeg U waar ik heen moest voor later.
Maaaar vooruit, ik zou luisteren...
toen ik domweg naar de boom liep en stond te zoeken naar een aanwijzing, viel ik in het blikveld van een meisje (Sinta).
"hey, do you know God? you know Tuhan?" Was het eerste wat er over mijn lippen kwam.
"Yes!! I do" (En warempel, ze sprak ook nog best aardig Engels :)
ze vertelde me over haar verleden, over de wonderlijke genezing van Polio en over haar moeder die 2 maanden geleden een beroerte had gehad waardoor Sinta niet meer naar school kon.
Ik had een Indonesische bijbel geïnstalleerd op mijn telefoon en zij zocht haar favoriete tekst uit.
We lazen samen in Matteüs 9 en eindigden in gebed.
Eenmaal terug, vertelde ik alles aan de groep!
We besloten allen naar haar huis te gaan en te bidden om woorden van kennis en bemoediging!
we gingen met de hele groep heen, om te luisteren, te bidden voor genezing en te zingen met elkaar.
uiteindelijk hebben we het gezin op de laatste dag kunnen verblijden met 5 miljoen ruphia!
en gebeden voor heling in Jezus naam!

t was fantastisch!

moraal van t verhaal,

always listen to God :)

Verder was het ontzettend fijn om daar te mogen genieten van de mooie natuur en de rust.
En elke dag te reizen met 15 man in 1 klein busje was eigenlijk ook wel fantastisch!
We deden huisbezoeken, strand evangelisatie, gebeds-wandelingen en eindigden met een prachtig worship moment in het weeshuis.
Heel veel kinderen groeien in deze plek op in een weeshuis vanwege geldgebrek. Ook Sinta groeide van haar derde tot 17e op in een weeshuis.
T is heel bizar om die wereld in te stappen en te zien wat mensen allemaal verzinnen om kinderen te kunnen onderhouden...
Maar t was fantastisch om ze t kunnen helpen en bemoedigen.

Op de lange terugweg naar Bali deed God ook nog een groot wonder!

Tijdens de lange rit en de vele tussenstops, was ik het tasje met al mijn belangrijke boekjes kwijt geraakt...
Iemand had het aangezien voor afval en weggegooid.
Zodra ik erachter kwam bestelde ik een taxi terug en reden we terug naar de Mac. Bidden en huilen was het enige wat ik kon...
Eenmaal daar was de hele prullenbak spoorloos en vertelde een parkeerwacht dat alles weg was met een truck.
Shira drong er bij de man op aan dat hij echt even moest kijken op de vuilnishoop en dat het zeer belangrijk was.
Uiteindelijk wilde de man kijken, maar wij mochten niet mee.
Niet veel later kwam daar het tasje ongedeerd tevoorschijn!
Alles erin, alles heel!!
Terima kasih Tuhan!!! ( Dank u Heer)
Riep ik 100 keer uit!
(De grote knuffel vond de parkeerwacht niet zo prettig ) ahahahah. Cultuur verschilletje.
Dat was toch wel weer een groot mirakel!

afgelopen week werden we opgeschrikt door een aardbeving, maar God heeft ons allen gespaard en we konden opnieuw naar de gevangenissen en naar een weeshuis speciaal voor misbruikte meisjes.
Wat ik daar heb gezien en ervaren, krijg ik niet zonder tranen op het papier.
Ik heb daarom ook besloten dit enkel voor mijzelf te schrijven en te verwerken.

In de mannen gevangenis kwam ik opnieuw in gesprek met de man waarmee ik de vorige keer al medelijden kreeg. ( straf: life in prison)
Hij was open en zwaar depressief en negatief...
4 uur lang (veel langer dan normaal)was ik 1 en al oor, terwijl de rest van het team deed wat we hoorden te doen. (lessen geven in groepsverband)
Aan het einde zei hij "I appreciate what you did today". Een dikke knuffel, nog wat zwarte humor, een goodbye, en daar ging ik...
Terug door het hek, terug door de deur, naar de buitenwereld die hij nooit meer zou zien.

1 ding is zeker, dit was 1 van de zwaarste weken tot nu toe.
Toch zagen we ook Gods grote licht in het donker in de vrouwen gevangenis.
Daar zat een Afrikaanse vrouw (straf: 17 jaar) vol van de Geest te praten met ons.
God had haar in de gevangenis aangeraakt en Hij was alles wat ze had!
Een power vrouw! Een strijder, zo vurig! T was fantastisch en indrukwekkend.

God stond mij bij in de andere processen deze week en sprak veel tot me.
Hij liet me Zijn almacht zien en Zijn liefdevolle vaderhart.
"Ik heb alles in de hand, schuil maar bij Mij"

We kregen van de leiders ook een dag rust en op de basis was een feest waardoor ik weer volledig opbloeide.
Op onze laatste avond in Bali konden we daklozen te eten geven en voor ze bidden.
Dit vond ik ontzettend mooi om te doen. En t koste me ook geen energie.

Als ik contact heb met het Afrika team, dan borrelt er soms een jaloezie op.
Afrika is klaar om te oogsten...
Mensen komen daar snel tot Jezus en de Geest heeft daar ontzettend veel ruimte om te werken.

In Indonesië is het tijd om te zaaien, om je door alle geestelijke duisternis heen te wurmen en te proberen ergens een bron van licht te brengen.
Dat kost energie, en we zien daardoor niet altijd direct resultaat...
Maar toch ben ik God dankbaar voor alles wat Hij voor ons en de plaatselijke mensen hier heeft verricht.

Ik hoop dat jullie allen met ons mee willen bidden dat het licht zal overwinnen in Indonesië.

Nu breekt een nieuw avontuur aan, maar met psalm 46 in mijn achterhoofd, ga ik vol vertrouwen op pad

Een lied van de Korachieten voor de koordirigent. Te zingen op de wijs van ‘De Jonkvrouwen.’

Bij God vinden wij bescherming, Hij is onze kracht. In de moeilijkste omstandigheden bleek steeds weer dat Hij ons te hulp komt. Daarom kennen wij ook geen angst, al nam de aarde een andere positie in en al scheurden de bergen die op de zeebodem staan. Laat het water maar bruisen en kolken, laten de bergen maar wankelen door de kracht van het water. Jeruzalem verblijdt zich over haar rivier, de stad van God die het heiligste huis van God, de Allerhoogste, is. God woont in haar, zij zal niet snel ten onder gaan. Elke dag opnieuw helpt God haar. Volken voeren oorlogen en koninkrijken wankelen, maar wanneer God zijn stem verheft, krimpt zelfs de aarde ineen. De Almachtige Here is met ons. De God van Jakob beschermt ons. Kom maar en kijk naar alles wat de Here heeft gedaan. Hij richt verwoestingen aan op aarde. Hij laat overal de oorlogen ophouden, breekt de wapens doormidden en verbrandt de strijdwagens. ‘Word rustig en weet dat Ik God ben. Ik ben de Hoogste onder alle volken, de Grootste op de hele aarde.’ De Almachtige Here is met ons, de God van Jakob beschermt ons.
HTB.

Ik kan enkel "AMEN" zeggen na zo'n fantastische psalm.

Deze grote God zal ons hier tot Helper zijn.

Zijn zegen toegewenst vanuit Borneo