Avontuurlijke week!

De afgelopen  week was weer 1 vol van avontuur en belevenissen.

Op de dag dat ik mijn vorige blog schreef, heb ik in de middag met Anna de high ropes op Gulugufe gedaan. Dat was heel spannend, maar ook heel gaaf. En het was fijn om te merken dat ik het fysiek aankon om dat te doen! Als ware toeristen klommen Anna en ik de trap op en kregen we uitleg over veiligheid en over hoe alles in zijn werk ging. Ook moesten we heel officieel de papieren tekenen waarin we aangaven dat we dit op eigen risico deden. Anna vond het maar belachelijk, al die officiële rompslomp voor een attractie die haar vader zelf had gebouwd… Ikzelf vond het juist mooi om te zien hoe de werkers van Gulugufe hun uiterste best deden om alles volgens de regels te doen.

Ergens was het gewoon super snoezig… we hadden de grootste lol samen, omdat Anna en ik de meest cliché toeristen vragen begonnen te stellen. Zoals : is it really save? So we will not die? Are you sure? Can I take my phone, is it okay to wear my bracelets?

Na alle gekkigheid gingen we van start. Veilig verankerd aan kabel volgde ik Anna, die op rap tempo alle hindernissen overging en het deed overkomen alsof het een makkie was. Als ze dan aan de overkant was, kwam ik stuntelend, gillend en minstens 3 keer zo traag achter haar aan. De High Ropes zijn zo gebouwd, dat het steeds ietsje moeilijker wordt en bij elk nieuwe obstakel dacht ik: “oef hoe ga dit fixen?” Maar uiteindelijk heb ik alles gehaald! En daar was ik stiekem best een beetje trots op 😊

Een dag later had ik een afspraak met Ganizani. Dat is de man met wie ik 5 jaar geleden Hospital ministy deed in Chikwawa hospital. Hij doet dit nog steeds en heeft daarnaast zijn eigen football ministy waarin hij jongeren normen en waarden leert en leert over Jezus. 😊

Het was super fijn om weer met hem te spreken en de getuigenissen van de  afgelopen jaren te horen. Ik vertelde hem over Next Level in Kampen, een sport Community in Nederland. Hij vond het heel mooi om te horen dat er iets soortgelijks bestond in Nederland. Ik vroeg hem of hij nog dingen nodig had om zijn ministry te kunnen voortzetten. Hij gaf aan dat ze nog maar 1 bal hadden en deze was bijna stuk… Daarnaast hadden ze behoefte aan oude schoenen en shirtjes voor voetbal. Voor het ziekenhuis was er vooral behoefte aan nieuwe apparatuur.

Ik heb hem gezegd dat ik zou kijken wat er mogelijk was. Overal in Malawi is er namelijk nood.

Toen ik vroeg aan Paul en Esther hoe ik giften het beste kon inzetten, kwamen er allerlei dingen naar boven… Het kon naar de werkers van Gulugufe die het krap hadden, maar de ouderen in de dorpen zaten eigenlijk nog veel krapper… er waren ook weinig die voor hen zorgden.

Maar wie zijn die ouderen en hoe breng je goed in kaart waar ze zitten? Gelukkig is daar al wat informatie over beschikbaar, maar het blijft lastig. Geld kun je maar 1 keer uitgeven en terwijl ik geneigd ben om het te geven aan de mensen die ik ken en waar ik begaan mee ben, is het misschien inderdaad wel veel beter om het te geven aan de mensen die door niemand worden gezien en altijd worden vergeten.

En dan weer even iets heel anders :)

Eergisteren zijn we naar Majete gegaan en daar 24 uur gebleven. Majete is een zeer bekend Wildlife Park in Malawi en gelukkig wonen wij er niet zover vandaan.

Na 20 minuten rijden over een onverharde weg kwamen we aan…

Vervolgens maakte we bijna direct rechtsomkeert omdat ze aangaven dat het bereiden van onze lunch 3 uur zou duren…. (typisch Malawi)

Dus aten we ergens anders en toen kwamen we terug om met onze eigen auto een tour door het park te doen.

We zagen al vrij snel een hele grote olifant, waarvoor we in rap tempo de auto in de achteruit moesten zetten, maar gelukkig kon ik er nog wel een mooi plaatje van schieten.

Niet veel later zagen we ook nijlpaarden in het water en de Afrikaanse buffel.

Er zijn ook uitkijkpunten waar je vanaf een hoogte kunt kijken naar de dieren, in plaats van vanuit de auto. Deze simpele plek, bleek eveneens de plaats waar we zouden overnachten… toen dacht ik wel even “oei… er is hier helemaal niets” We moesten matrassen en klamboes halen en lagen op de grond van de uitkijkplaats. Geen kraan, geen toilet, gewoon een houten hutje op palen met een trap. Van zonsondergang (18.00 uur) tot zonsopkomst (6 uur) mochten we die plaats niet meer verlaten. En dus maakte in kennis met een nieuwe ervaring/kunst: wildplassen vanaf een trap! Ook best leuk om eens mee te maken. Die avond staarden we uren in het donker in de hoop dat de dieren bij de bron kwamen drinken. Na een tijdje kwam er een grote groep buffels, maar we hoopten het meest op de neushoorn. Deze wordt bij daglicht bijna nooit waargenomen en sowieso niet vaak gezien. Ineens werd de groep buffels opgeschrikt door geluid uit de bosjes en namen zowaar 4 neushoorns plaats in. We hadden geen goed fototoestel mee, maar gelukkig wel telefoons waarbij we de sluitertijd konden aanpassen 😊 en zo kregen we na lang priegelen toch nog de schrikachtige neushoorns wazig op de foto.

Zij werden vervolgens opgevolgd door een groep van 12 olifanten! We hoorden ook leeuwen en hyena’s, maar we zagen ze niet. Ik hoopte heel erg dat we de volgende dag de leeuwen wel zouden zien en dat onze BIG FIVE, compleet zou zijn. Na een korte nacht, pakte we alles in en vertrokken voor een ochtendtoer… En ja hoor! Direct een groep leeuwen voor onze lens! Wat een cadeau! Maar het kon nog beter! Een vrouw van het park gaf aan dat ze een jachtluipaard had gezien op de weg. We besloten direct te gaan kijken en we waren stom verbaast! Daar lag hij… gewoon prinsheerlijk op de weg te luieren. Als een waar fotomodel draaide hij zich af en toe om, om zijn schoonheid aan iedereen te laten zien.

Het was werkelijk fantastisch en daarna was mijn dag compleet. Alles wat we nu nog zagen was bonus.  We kwamen nog langs een groep olifanten bij het water en langs krokodillen en nog meer leeuwen in de verte. Kortom, een zeeer geslaagde trip naar Majete! De volgende keer neem ik alleen wel een echte fotocamera mee! 😊

Ik had in principe gisteren deze blog al de deur uit willen doen, maar toen was het internet niet stabiel genoeg. Vandaag was ook een hele bijzonder dag, waarop ik met Luka naar de kerk kon en een preekje mocht houden, maar dat komt nog, anders wordt het ook zo’n lang verhaal.

Ps. Ik zet elke keer braaf een beschrijving bij de foto’s, maar kwam er net achter dat die helemaal niet zichtbaar zijn… dus voor sommigen zijn misschien heel veel foto’s vrij random zonder context. Ik hoop dat ik dat dit keer even kan fixen, zodat het wat duidelijker wordt.

Als het goed is, zijn ze nu WEL zichtbaar :) ook op alle voorgaande blogs.