Contrast

Het is alweer 1 september… ineens gaat het hard. Nog maar 10 dagen na deze en dan ga ik naar huis.

Op het moment van schrijven  zit ik buiten aan de bar. Ik had mijn tekenboek meengenomen maar die is inmiddels overgenomen door de kinderen. Het is heel grappig om te zien dat ze totaal anders poppetjes leren tekenen dan wij.

Ze genieten van het feit dat ze zomaar potloden van mij hebben gekregen om even te tekenen samen. Inmiddels hebben ze al 6 pagina’s gevuld met poppetjes en streepjes. Healer vond ook een veer van een Vlaamse gaai in mijn etui en vond hem helemaal geweldig.

Het is alweer bijna een week gelden dat we van de Lake weer terug reden naar het vertrouwde Chikwawa.

De Lake was in 1 woord: FANTASTISCH!

Ik heb 5 dagen lang elke dag mogen genieten van een prachtige zonsopgang en van een echt vakantie gevoel. Op maandag vertrokken we naar Cape Maclear.

Op de weg er naartoe was er tijd om souvenirs te kopen, waar natuurlijk weer belachelijk hoge prijzen voor werden gevraagd, maar gelukkig had ik Esther en Anna mee om af te dingen.

Eenmaal aangekomen was ik heel erg toe aan een goede bak koffie, maar in plaats van een kopje, kreeg ik een hele pot! Esther wilde zich natuurlijk wel opofferen om deze enorme hoeveelheid samen met mij op te drinken. 😉

Na een goede lunch en 4 bakken koffie stapten we op de boot die ons naar een plaats bracht waar we vissen konden kijken.

Ik had een telefoonhoesje voor onder water van mijn buurvrouw gekregen en die kwam nu goed van pas! Zo kon ik foto’s en filmpjes boven en onder water maken. 😊

Na deze bijzondere ervaring, stapten we opnieuw op de boot om Afrikaanse zeearenden te spotten.

Vlak naast onze boot scheerden ze over het water om vissen te vangen. Het was heel bijzonder om te zien.

Daarna was er nog tijd om van de rotsen te springen… iets wat ik vreselijk eng vond, maar uiteindelijk, na heel lang twijfelen, toch heb gedaan! 

Na deze bijzondere dag gingen we terug naar onze Nanchengwa Lodge in Mangochi.

Daar konden we nog 1 keer genieten van het avondeten en genieten van het uitzicht en gesprekken met de eigenaren en toen gingen we voldaan naar bed.

De volgende ochtend werd ik nog 1 keer vroeg wakker om de zon te zien opkomen en schreef ik een klein bedank briefje voor de eigenaar van de Lodge. Dat had hij ontzettend gewaardeerd.

In die 5 dagen hadden we hem en zijn vrouw aardig leren kennen. Ze zaten elke avond aan de bar. Hij was oorspronkelijk een Engelsman, maar had Engeland nog nooit gezien. Zij had een Australisch paspoort, maar was ook geboren en getogen in Malawi. Het was een bijzonder koppel met een heftig verleden. Hij had als jonge jongen moeten vluchten voor geweld tegen blanken in een ander Afrikaans land en als knulletje van vier al met een geweer rond gelopen.

Het was bijzonder om te zien dat deze mensen een totaal ander levensverhaal hadden, dan ik op voorhand had gedacht.  (weer een lesje geleerd)

Na deze bijzondere dagen begonnen we weer aan onze ellenlange terugweg naar Chikwawa, waar ik de volgende ochtend werd verwelkomt door 250 mieren in mijn bed.

De hele kolonie had even bedacht dat mijn vrije hut wel door hen bewoond kon worden.

Het was vreselijk! Ik was overal en nergens gebeten en was direct klaarwakker.

We probeerden alles om ze te bestrijden, maar geen van de ‘diervriendelijke’ middelen werkte.

Ik besloot gewoon zwaar gif te gebruiken, maar ook dat stopte de mieren niet.

Na 3 dagen ploeteren en 2 nachten bij Anna slapen, was het eindelijk rustig genoeg om terug te gaan naar mijn eigen hut. (foi, op dat soort momenten mis je even het schone Nederland)

De eerste 3 dagen hier, waren daardoor iets minder prettig. Het contrast was gewoon te groot...Het was direct weer op standje overleef en alle rust en kalmte van de Lake waren weer volledig verdwenen.

Gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk en was ik weer gewoon 1 van hen…

Terwijl ik me op een ochtend terug wilde trekken om bij het zwembad mijn dagboek vol te schrijven met ellende, werd ik verrast door 4 kleine kindertjes die door het hek “ Marithiii” riepen.  Ze wurmden zichzelf door het hek en zorgden ervoor dat ik geen seconde de ruimte kreeg om mijn kommer en kwel in mijn dagboek te beschrijven. Eerst vond ik dat maar niets… Ik dacht: “ ik kwam hier voor mijn rust, om te klagen in mijn dagboek en om te klagen bij God.” Gewoon voor een pity party voor mij en mij alleen. Maar God weet natuurlijk heus wel dat 4 kindertjes me veel beter zouden doen dan een sneu gebedje waarin ik zou vragen om het gevoel van geluk terug te krijgen.

En zo ontstond er een prachtig spontaan moment met de kinderen bij het zwembad. Waarin ik met ze lachte, ze leerde fluiten op een grassprietje en waarin ik spontaan weer de vreugde en dankbaarheid vond, die ik verloren was.

Afgelopen zondag zou ik ook meegaan naar de kerk met Luka en zijn familie, maar op de heenweg werd ik overvallen door de hitte. Ik kreeg hoofdpijn, zag stippen en werd naar. Het is ineens echt een stuk warmer en voor 10 uur was het al 34 graden. Daarom besloot ik om te keren, maar terwijl ik op bed lag te rusten, kwam Nathan bij de deur van mijn hut. Hij vroeg of ik al wakker was en vertelde vervolgens alles wat ik had gemist. Zo kreeg ik een prachtige privé preek van Nathan.

Hij was ook ons voorgaande gesprek niet vergeten en vertelde dat hij er nog veel over had nagedacht. Hij had een lijst gemaakt met lessen die ik hem had geleerd en wilde dit niet meer vergeten. Dat maakte mijn hart dankbaar. Het is bijzonder dat een jongen van 19 zoveel passie heeft voor God.

Voor nu ga ik gewoon nog tien dagen genieten van alle spontane momenten die God geeft en van alle bijzondere ontmoetingen en verhalen.