Van schuldgevoel naar genade

Op het moment van schrijven, zit ik achterin de auto, op weg naar Lake Malawi!
Dat stond 5 jaar geleden al op de planning, maar ging toen vanwege Corona niet door.
We zijn vanmorgen al om 8 uur vertrokken.
Op dit moment is het bijna 3 uur in de middag en we hebben nog 2 uur te gaan.
We moesten eerst nog de hond van Paul en Esther wegbrengen en wat dingetjes halen voor het kamp van de kinderen en op dit moment wordt onze reis vooral vertraagd doordat de wegen niet meer onderhouden worden. Autorijden lijkt daardoor meer op een spelletje gaten ontwijken.
Ondanks de vele kilometers die we hebben gemaakt, veranderde het straatbeeld amper.
Overal zie je dat de armoede in Malawi is gegroeid, dat de markten kleiner zijn geworden en iedereen overal probeert om zijn handel aan de man te brengen.
Inmiddels wordt wel groener om ons heen. Tussen alle halve hutten en huizen staan hier gelukkig ook nog een mooi aantal bomen.

De eerste paar uur van onze trip zaten we in een gigantische benzinelucht.

Vanwege benzineschaarste in Malawi, hadden we besloten om zelf kannen benzine mee te nemen.

Maar na een paar uur hobbelen was 1 van die kannen gaan lekken. De lucht vulde de hele auto en zelfs met ramen open sloeg het op onze longen. Gelukkig moesten we nog een vriendje van de kinderen oppikken en kregen we van zijn ouders een degelijk benzinevat, waar we de boel in konden overgieten. Daarna konden we onze weg in schone lucht vervolgen :) 

De reis zit erop, inmiddels ben ik al 2 dagen bij de Lake. De kinderen zijn op kamp en dus hebben Paul, Esther en ik het rijk voor ons alleen. Uiteindelijk duurde de reis zo’n 9 uur en toen we aankwamen was ik onwijs moe, maar man! Wat was dit het waard! Toen ik het uitzicht zag vanuit onze verblijfplaats kon ik wel janken… God heeft zoveel moois gemaakt. Dat is echt onvoorstelbaar.

We zitten op een plek waar recht voor ons de zon op komt. De eerst ochtend was ik dus al vroeg uit de veren op die zonsopkomst op de foto te zetten.

Naast onze verblijfplaats zit gewoon een dorpje met bewoners die in die vroege ochtend hun kleren aan het wassen waren in het water.  Ik keek ernaar en maakte er een foto van.

Toen ik de foto geschoten had, bekroop me ineens een gevoel van schaamte.

Nog maar een paar uur geleden zat ik in Chikwawa, tussen de Malawiaanse mensen, voelde ik me 1 van hen, deed ik mijn beste om gelijk aan hen te zijn.

En nu zat ik hier en was ik spontaan veranderd in de witte toerist die zich zo vervreemd voelde van die dorpelingen in dat water dat ik er een foto van maakte. Het personeel hier groette ik ook spontaan niet meer in Chichewa (de plaatselijke taal) maar gewoon in Engels. Ineens was er totaal geen sprake meer van gelijkwaardigheid… Ik was gewoon weer de bevoorrechte westerling die een kijkje kon komen nemen in hun ochtendroutine, een paar dagen kon genieten van hun rivier en vlak naast hen 3 maaltijden per dag naar binnen schoof.

Nu weet ik best dat ik altijd bevoorrecht ben, nooit gelijk ben, ook niet op Gulugufe, maar het was de snelle verandering in mijn manier van denken en kijken, die me een beetje liet schrikken.

Blijkbaar zijn we als mens in staat om binnen no-time  te veranderen. Ik had namelijk al snel door dat iedereen om mij heen, last had van dit fenomeen. 

Nadat ik dit alles bij mezelf (en de anderen ) had opgemerkt, besloot ik dat ik ook gewoon mocht genieten… dat het ook gewoon oke is om even bij te komen hier, zonder schuldgevoelens en dat ik voortaan de barman en kok gewoon weer in Chichewa zal groeten en geen foto’s meer zal maken van de wassende mensen in het water.

Nu is het genieten dus begonnen. Voel ik me bevoorrecht zonder gevoelens van schuld. Voel ik vooral heel veel dankbaarheid. Begint het te voelen als Gods genade en een moment van echte, welverdiende  rust na de afgelopen turbulente jaren.

Ik kom volledig tot rust. We zijn de hele dag buiten en doen eigenlijk gewoon helemaal niets, behalve genieten van het uitzicht, van een warme douche van het water, mooie gesprekken, de vissen en van een goed boek. Heel soms denk ik ineens weer na over straks of de toekomst en af en toe veranderen mijn gedachten zelfs weer in zorgen... Maar die roep ik dan vlug een halt toe. 

Het is goed. Gewoon goed. Hier en nu is er prachtig Scheppingswerk en genade en meer is er niet nodig. 

Als de kinderen morgen terugkomen van kamp, blijven we nog 2 extra dagen hier. We gaan dan ook nog naar een andere plaats om te snorkelen! Daar zie ik ook erg naar uit... En dan weer terug hobbelen naar Chikwawa, weer 'onder de mensen zijn' in plaats van 'er boven.' Terug naar de plek waar niets zo comfortabel is als hier, behalve naastenliefde.