Dezelfde plek, maar toch ook zo anders

Het is kwart over 7 in de ochtend en ik zit naast mijn stoel op mijn veranda.

Mocht je nu denken, waarom niet op de stoel? Nou die is ook deze ochtend overgenomen door een bergje mieren en een gekko. 😉

Deze ochtend ben ik hier alweer 6 dagen.

12 augustus vertrok ik met mijn ouders rond een uur of half 3 naar Schiphol en na 3 verschillende vluchten, kwam ik hier rond kwart over 12 in Blantyre aan. Ik ben weer geland in stijl…  ook dit jaar zonder koffer. De koffer van Paul en Esther (die ik ook meehad) was wel aangekomen, maar die van mij niet. Dus eenmaal op het vliegveld was het weer een uur wachten stressen, mensen vragen, checken, nog eens checken, totdat ik zeker wist dat hij niet meer op de band zou verschijnen.

Daarna was het een kwestie van aansluiten in de lange rij van mensen die allemaal een melding wilden maken van verloren koffers. Sommigen van hen waren zelfs hun handbagage kwijt omdat dit voor de laatste vlucht werd ingenomen en ingecheckt als ruimbagage. Er stond een oude man naast mij met lege handen op het vliegveld!

Het kan altijd erger… dacht ik, terwijl ik mijn eigen stress probeerde te verminderen.

Ook Paul en de kinderen kwamen zoeken naar een koffer van henzelf die al 5 weken kwijt was geweest. Het kan altijd ERGER! Dacht ik opnieuw. Maar natuurlijk was ik stiekem ook doodsbang dat mijn koffer misschien ook zo lang weg zou zijn.

Na wat tranen bij Paul en wat geruststellende woorden, verlieten we de airport om nog wat boodschappen te doen. Al vrij snel voelde ik aan alles dat ik te moe was om de winkel te overleven, dus ik trok me terug in de auto. Na verschillende adressen, kwamen we rond kwart voor 6 eindelijk aan op Gulugufe. De zon was al ondergegaan, maar ook dit keer werd dat donker opgelicht door de warme stem van Luka Bello en zijn kinderen. Ze hadden een nieuw lied voor mij gemaakt en eigenlijk kon ik alleen maar heel hard huilen. Van dankbaarheid, opluchting en van totale uitputting.

Zikomo Kwambiri! (ontzettend bedankt) Riep ik uit, terwijl ik hem in tranen om de hals vloog.

Na een lange knuffel en een mini opname van hun prachtige lied, was het tijd om naar binnen te gaan en iets te eten. Daarna ben ik direct naar mijn hut gegaan om te slapen.

De eerste paar dagen bestonden vooral uit eten en rusten.

Het voelde een beetje als overleven en ik kon nog niet echt de vreugde vinden waar ik zo naar verlangde. De groetende kinderen liep ik straal voorbij en de angst voor de koffer bleef maar op de voorgrond. Gelukkig kregen we een dag later al het verlossende bericht dat hij was aangekomen en nog een dag later haalde Esther hem voor mij uit Blantyre.

Maar ook mét koffer, leek er een onrust in mij aanwezig te zijn, die niet leek te verdwijnen.

Gulugufe was ergens zoveel mooier, groter, groener, luxer, meer, maar het oude team was er niet meer, de morning meetings waren er niet meer… en dus werd er niet meer elke ochtend gezongen. Dat wist ik al, maar ik wist niet dat ik het zo zou missen… Dat die muziek en stemmen, 5 jaar geleden als een medicijn voor mijn onrustige ziel werkten en dat dit medicijn nu ontbrak.

Zelfs thuis in Nederland gebruikte ik die muziek fragmenten nog vaak om weer blijdschap en energie te vinden of God als Hij  ver weg voelde.

Terwijl ik daar 3 dagen geleden met God over sprak, hoorde ik Luka zijn stem bij mijn huisje. Hij had een brief voor mij en ik moest hem lezen voor het slapen gaan. Het ging over geloof. Dat God niet werkt met hoop of verlangen, maar met GELOOF. Dat we geloof moeten hebben voor dingen en dat Geloof en angst niet naast elkaar kunnen bestaan. Ik heb de brief 2 keer moeten lezen, omdat ik de eerste keer teveel huilde om scherp te zien. Het was een cadeautje uit de hemel, alle woorden en Bijbelteksten die erin stonden, waren exact wat ik nodig had. Die nacht bad ik tot God in geloof en voelde ik weer Zijn aanwezigheid en dat er kracht in gebed zit. Ik sliep die nacht goed en de volgende morgen zag Esther dat ik er beter en energieker uitzag.

Sinds die dag avond gaat het beter en ben ik uit de overleef en angstmodus geraakt.

De volgende avond ben ik op bezoek geweest bij Luka en zijn gezin en kon ik alsnog genieten van een prachtige zangavond met zijn gezin.

Gisteren ben ik met Esther naar Dyeratu gereden en hebben we ook even snel Malifa bezocht! Dat was eerder 1 van de werknemers in de keuken 5 jaar geleden. Ze werkte veel samen met Hayford, maar die is 3 jaar geleden overleden na een motorongeluk.

Het was ontzettend leuk om haar weer even te zien.

In de middag heb ik voor het eerst gezwommen met de kinderen hier op Gulugufe in het nieuwe zwembad.

Daarna kwam de zoon van Luka bij mij langs en hebben we 2 uur gepraat op mijn veranda. Het was een heel mooi en waardvol gesprek. (daarover later meer)

Vandaag doe ik rustig aan. Ondanks de goede nachten ben ik namelijk nog best moe, maar ook dankbaar voor de energie die er wél is en wat wél lukt. Over 3 nachten rijden we naar de Lake!

Daar zie ik erg naar uit.

Ik hoop van af nu iets vaker een update te geven.

Samen met een paar kinderen van de werkers 

Uitzicht vanaf mijn hut/huis