“en wilt U dat de zieke mensen beter worden,
en dat het eten lekker smaakt… om Jezus wil, Amen”
Het is een gebed dat hier dagelijks door de kinderen wordt gebeden.
Mijn moeder bad ook altijd dagelijks voor de zieken. “Heer wees met de zieken en de bedroefden, wilt u ook hen vertroosten” “wees in landen waar oorlog is en honger, wilt U daar uitredding schenken”
‘Zieke mensen’
Ik had er nooit zo’n beeld bij. Zieke mensen is namelijk nogal een breed begrip.
Zelf bid ik daarom ook niet zo snel voor zieke mensen in het algemeen.
Maar toen ik aankwam bij het ziekenhuis van Chikwawa, was het alsof ik daar de zieke mensen uit de gebeden van mijn moeder ontmoette.
Op de intensive care lagen vele mensen die de dood in de ogen keken.
Van sommigen vroeg ik me af of ze het volgende uur überhaupt nog zouden halen.
Allemaal naast elkaar met hier en daar half opgetrokken muurtjes om de “afdelingen “ te onderscheiden. Op de muur stonden lijstjes geschilderd met de ziektebeelden per afdeling.
Rechts van me stond er tussen vele andere nare ziektes, Cancer op dat lijstje.
ik zag een jongen van ongeveer 17 jaar met een infuus dicht tegen de muur aan liggen.
Ik zag de pijn door zijn magere krachteloze lichaam trekken en wist even niet waar ik het zoeken moest.
toen hij zich moeizaam van de wand af rolde om ook wat mee te krijgen van ons zingende tafereel, zag ik dat de schilfers lichtblauwe muurverf aan zijn rug zaten vast geplakt.
En als ik even naar boven keek om mijn gedachten te verzetten, zag ik een plafond dat bijna naar beneden kwam van de lekkage.
Het is heet, de waaiers doen het niet, er zijn geen klamboes en genoeg muggen en vliegen om nóg meer ziektes te verspreiden.
Ik sta versteld van de omstandigheden waar deze mensen zich in begeven
Dit was nog maar de eerste afdeling waar we waren, er zouden nog veel meer afdelingen volgen waar ik niet blij van werd, maar wel blijdschap wilde brengen…
Ken je dat gevoel? Dat je meer geloof wil krijgen op een bepaald moment, om de ander te redden?
Dat je denkt Heer, nu wil ik écht geloven dat U kunt genezen want de dokters gaan ze hier toch niet fixen…
Heer nu moet u écht een wonder doen, nu wil ik écht uw werktuig zijn, nu ga ik écht smeken…
Hmmm denkt mijn andere hersenhelft… “wil je het normaal dan niet echt? Ben je anders dan niet zo gedreven? Is er normaal geen vuur?”
Ik moet toegeven dat, dat vuur zeker vaak ontbreekt.
Dat je soms door de nood die je ziet, gegrepen moet worden.
Dat je onrustig wordt, een soort van gezonde boosheid in je binnenste opwelt en je als strijder in Gods leger, je wapenrusting onder het stof vandaan trekt en hem weer eens aandoet.
Een ontzettend zware maliënkolder, een harnas, een helm, een zwaard, een schild, Waarin je, je spontaan de grootste slappeling op aarde voelt, al dit ijzer brengt je op de knieën en in Gods leger is dat precies waar je moet zijn… op de knieën, eigen kracht en trots naast je neerleggend, toegeven dat je zelf niets kunt… Heer, U moet het doen, want ik, nietig mens, ben tot niets in staat zonder Uw hulp.
In mijn hoofd zat ik op mijn knieën, alles in mij zat op de knieën.
Gebukt en nederig voor God met een strijdlustigheid die daar doorheen weefde.
Ik legde mijn handen op de zieke, ik vergat de geuren en de beelden even.
Op dat moment lag Jezus op dat bed.
Op dat moment voelde ik liefde voor deze vreemde zieke man en bad ik tot God de Vader vanuit het diepst van mijn hart.
Er gebeurde niet spontaan een wonder, ik voelde ook geen speciale krachten, maar ik kreeg wel een diep vertrouwen, dat deze man het ziekenhuis als genezen zou verlaten.
En dat vertrouwen is er nog.
de beelden van het ziekenhuis in Chikwawa zal ik nooit vergeten.
En met die beelden in mijn hoofd, trek ik aan de eettafel mijn wapenrusting aan,
ga ik op de knieën en bid ik:
“wilt u dat de ziekt mensen beter worden en dat het eten lekker smaakt”
marith Hansman
Reactie plaatsen
Reacties