Oude man…
Daar ging ik dan, voor de zoveelste keer op hoop van zegen naar de Goede Herder kerk.
Dit zou de laatste mogelijkheid zijn om de oude man nog eenmaal te zien voordat ik naar Malawi zou gaan.
het regende, ik was natuurlijk weer aan de late kant en er was nergens een parkeerplekje te vinden.
Dan maar twee auto’s klem zetten… en naar binnen hollen.
Niet netjes, maar wel effectief.
Ren, ren door het gangpad van de kerk, en daar zag ik rechtsvoor een bekend glanzend, kalend achterhoofd.
Glunderend liep ik verder naar de overvolle voorste bank.
De oude man stond op, keek me vriendelijk aan en gaf vervolgens iedereen de opdracht op te schuiven. “deze dame moet naast mij zitten, begrijpt u?” zei hij terwijl hij het hele zootje dichter op elkaar liet schuiven.
Een ruime plek voor mijn mij en mijn tas kwam vrij.
“bedankt voor je brief” fluisterde hij terwijl de organist zijn laatste noten speelde.
Op de vraag “hoe is het ?” kon ik in de stilte, niet meer antwoorden.
En dus zaten wij daar gewoon non-verbaal vriendelijk naar elkaar te knikken en te beamen dat het zo fijn was elkaar weer even te zien.
We zongen weer samen uit hetzelfde boekje en zijn stem gonsde nog steeds door de kerkzaal.
Hij zat weer mee te spieken terwijl ik de preek opschreef, en tijdens de collecte moest ik weer vol schaamte bekennen dat mijn portemonnee nog in de auto lag.
Hij keek me aan, trok een wenkbrauw omhoog, begon te grinniken en zei “zal ik maar zorgen dat je niet voor schut staat?”
Ik had nog niet geantwoord, of kreeg al 7 euro in mijn handen gedrukt.
De diaken die het onderonsje zag, lachte nog harder toen ik mijn duit in het zakje deed.
Toen de dienst was afgelopen en wij samen de kerk uit schuifelden, vertelde ik hem dat ik weer zou vertrekken, dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zag en dat ik zeer dankbaar was dat ik hem had leren kennen.
En hij vertelde dat hij 60 jaar was getrouwd en dat hij eigenlijk nog bij de dienst van mijn DTS had willen zijn, maar dat het hem niet was gelukt.
Ineens was hij stil en keek een beetje weg terwijl wij onze weg naar de deur vervolgden.
Pas bij de deur keek hij me weer aan en keek ik recht in twee glazige ogen…
“heel veel sterkte jongedame, kom je na deze reis eens bij mij op de koffie?”
“heel graag” antwoorde ik “wel blijven leven hè”
Een traan rolde over zijn wang…
“dat kan ik niet beloven, maar ik doe mijn uiterste best” zei hij opgewekt.
We sloten af met een voorzichtige knuffel en dat was het dan…
-
Tot ziens mooi mens, tot ziens oude man, tot ziens--- Jan….
8-12-2019
Reactie plaatsen
Reacties
Och, wat mooi, ik moet ervan huilen. Dit zou hij zelf ook moeten lezen. Ik hoop zo dat hij er nog is, wanneer je weer terugkomt. Prachtig! xxx mama