Into The Fields

Inmiddels zit ik al weer een week en 3 dagen in Indonesië.
De tijd vliegt, maar wat is het geweldig.
Indonesië is een prachtig land en de mensen zijn ontzettend open en vriendelijk.
Natuurlijk is al het nieuwe even wennen, maar eigenlijk voelde ik me er al snel in thuis.
De warmte valt op dit moment nog ontzettend mee.
Door de winter in Australië waait er op dit moment een frisse bries over Bali.
De verblijfplaats is een gigantische zegen!
De bedden zijn beter dan de bedden die ik in Nederland had!
Je ziet dat ze rekening hebben gehouden met de "westerling"
Het gebouw is ontzettend nieuw en eigenlijk ook nog lang niet af, maar de bedden zijn gigantisch en de deuren 2,5 meter.
Het enige waar ik ontzettend aan moet wennen is het afwassen in koud water met chloor en geen drinkwater uit de kraan.
Ook het toiletbezoek is een leuke uitdaging, omdat er geen wc papier, maar water aanwezig is om jezelf te reinigen.
Maar hé, alles went. (ook de koude douche)
Als je naar buiten gaat, wordt je per direct geconfronteerd met de afgoderij in Indonesië.
Overal op straat staan offers voor de goden van de hindoes en sommige godenbeelden torenen boven alles en iedereen uit.
Voor mij is het flink confronterend dat mensen zo toegewijd zijn aan 'nep-goden'.
Wij zijn niet zo bang voor onze God, wij leven uit genade, maar daarmee gaat ook wat toewijding en respect verloren.
Ik weet en lees overal in het Woord dat onze God geen brand offers wil, dat het om ons hart gaat, maar oh, oh, wat behoud ik delen van mijn hart vaak graag voor mezelf.
De stukjes waarvan je denkt, dat hoeft God niet te zien, of daar mag Hij niet in gaan snijden en schaven.
Stel je voor dat je gehoor moet geven aan een roeping die onmogelijk lijkt....
Nee hoor Heer, ik niet.
In mijn worstelingen, denk ik ineens aan Mozes, aan Jona, aan de zovelen die nooit hadden gedacht dat ze Gods plan konden vervullen, maar toch geschiedenis schreven.
Hoe? With the power of God!
Ineens worden problemen uitdagingen en veranderd ''Ik wil niet" in "kom maar op!"

Vanuit die kracht heb ik afgelopen week 3 gevangenissen kunnen bezoeken en mijn getuigenis kunnen geven op een jeugdconferentie voor 300 jongeren.

De verhalen, de mensen, de blikken, de gigantische kracht in sommige mensen die in zo'n ranzige gevangenis leven raaktten me ontzettend.
Maar ook de zwakte, het verdriet, licht brengen als iemand alleen nog maar donker ziet...
Bidden, schreeuwen, samen smekend huilen, 't even niet meer weten, totdat het enkel zuchten in de Geest je even alle onrust doet vergeten.

Ineens zijn we gelijk, samen gevangen tussen 4 muren, maar vrij in Christus.
"Onthoud hoeveel je waard bent oké?"
"you are paid with the blood of Jesus" Christ!
Zeg ik terwijl ik in twee glazige ogen kijk...

we sluiten af met een dikke knuffel (volledig tegen de regels in, maar die dag kon alles)

eenmaal buiten komen we erachter dat het al half 2 is! Onze leider geeft aan dat ze nog nooit zo lang heeft kunnen blijven en Normaal om 12 uur buiten staat.
Opnieuw een unicum :) praise God!

op het moment van schrijven bevind ik mij ergens 5 uur rijden van de vorige locatie in the middle of nowhere. (jungle)
ook hier is het fantastisch, maar dat hoop ik later te vertellen.

groetjes en zegen

Marith